‘’Οι μουσικές κατασκευές της σύγχρονης μουσικής ανακαλούν μια αναγνώριση που πηγαίνει πέρα από τις απλές ή και πιο περίπλοκες κατηγοριοποιήσεις του παρελθόντος ή και αυτές του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα «μου αρέσει, δεν μου αρέσει», «ευχάριστο ή δυσάρεστο» κλπ.
Το ότι δεν θεωρούμε κάτι ελκυστικό (κάτι που ενδεχομένως υπάρχει ως σχήμα στον εγκέφαλό μας) δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε κάτι ελκυστικό και σημαντικό. Ο τρόπος που ‘’προστατευόμαστε’’ και οι παγιωμένες αντιλήψεις οι οποίες δεν μας αφήνουν να κάνουμε έστω προσπάθεια να αντιληφθούμε κάτι διαφορετικό, είναι ακριβώς όπως όταν απωθούμε κάτι που δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη συγκεκριμένη στιγμή (η οποία μπορεί να είναι και άπειρη). Αυτό συμβαίνει στη σύγχρονη μουσική, στην σύγχρονη τέχνη γενικότερα, στην επιστήμη και στην πρόοδο και προϋποθέτει ανάγκη για βαθύτερη γνώση των πραγμάτων και ανοιχτό νου.
Κατά μία έννοια όλα όσα συλλαμβάνει ο νους είναι μέσα μας, σε κάποιο επίπεδο της συνείδησής μας τα αναγνωρίζουμε. Μπορούμε να εξερευνήσουμε τις πολλές ασάφειες των μεταφορικών σχέσεων ανάμεσα σε εμάς, τη μουσική, στα σχήματα και τον κόσμο, αντί να εμμένουμε στις κατηγορικές αφαιρέσεις που μας χωρίζουν από όλα αυτά’’.
