Η εποχή της οργής

 Ο κόσμος γύρω μας είναι θόρυβος και οργή, όλα είναι απατηλά και ανώφελα κι ωστόσο συνεχίζουμε.

 Μες από το σκοτάδι ενός κόσμου όπου φαίνεται να κυριαρχεί απόλυτα και οριστικά το Κακό – δηλαδή το παράλογο -, όπου ο Θεός δεν είναι παρά η παρηγορητική καλύπτρα του Μηδενός, το τέλος των ιδεολογιών έχει σημάνει, όπως και το τέλος των προκατασκευασμένων ψευδαισθήσεων. 

 Γιατί αυτός ο κόσμος μοιάζει να μην έχει κανένα προφανές νόημα; 

  Γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη βυθίζεται σαν κωφάλαλη μέσα στο πανδαιμόνιο ενός παράλογου κόσμου, όπου κυριαρχούν οι μηχανές ισοπέδωσης του ανθρώπου, της σκέψης και της ψυχής; 

 Υποκλινόμαστε στο Κακό με τον ίδιο τρόπο που υποτασσόμαστε στον Θάνατο. 

Εντέλει, (το ιλιγγιώδες ερώτημα του Χάιντεγκερ) γιατί πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο από το τίποτα; 

«Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου».

Το δικαίωμά μας στην έκφραση περιορίζεται άραγε στο δικαίωμα μόνο να ακούμε;

Ο Αργεντινός δημοσιογράφος Εζεκιήλ Φερνάντες-Μοόρες με αφορμή την πληροφόρηση λέει: «είμαστε ενήμεροι για όλα, αλλά δεν μας ενδιαφέρει τίποτα».

Δεν είναι απαραίτητο πλέον ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα. Σήμερα τα μέσα επικοινωνίας, αγιάζουν τους σκοπούς ενός συστήματος εξουσιών που επιβάλλει τις αξίες του σε πλανητική κλίμακα. 

 Τα κυρίαρχα μέσα επικοινωνίας συγκεντρώνονται σήμερα σε ολοένα λιγότερα χέρια και ο ρόλος τους είναι κατά κανόνα, να υπηρετούν ένα σύστημα που περιορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις στην αμοιβαία εκμετάλλευση και τον αμοιβαίο φόβο. 

 Η κυβερνοεπικοινωνία καταφεύγει στην εικονική πραγματικότητα, ενώ οι πόλεις τείνουν να μετατραπούν σε πελώριες ερήμους γεμάτες κόσμο, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και κλείνεται στο καβούκι του. 

 Όσο περισσότερο καταδικάζονται οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, που μπορεί να σε μολύνουν με…..., να σου πάρουν τη δουλειά ή να σου αδειάσουν το σπίτι, τόσο περισσότερο καθαγιάζονται οι σχέσεις με τις μηχανές. Η βιομηχανία της επικοινωνίας, η πιο δυναμική βιομηχανία της παγκόσμιας οικονομίας, πουλάει τα μαγικά ραβδιά που ανοίγουν το πέρασμα στην Νέα Εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Εντούτοις αυτός ο υπέρ-επικοινωνιακός κόσμος μοιάζει υπερβολικά με ένα βασίλειο μοναχικών και μουγκών ανθρώπων. 

 Ο αριθμός των ανθρώπων που γίνονται δέκτες απόψεων και το μοναδικό τους δικαίωμα είναι να ακούν, αυξάνεται ολοένα περισσότερο ενώ μειώνονται ολοένα περισσότερο οι εκφραστές απόψεων, αυτοί που έχουν το προνόμιο να μιλούν. Τα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τη μεγαλύτερη απήχηση είχαν τα ανεξάρτητα μέσα πληροφόρησης και έκφρασης γνώμης, καθώς και κάθε δημιουργική καινοτομία που απεκάλυπτε και έθρεφε την πολιτισμική ετερότητα. Η εξόντωση πολλών μεσαίων και μικρών εταιρειών (γύρω στο 1980), άφησε το μέρος της παγκόσμιας αγοράς στα χέρια πενήντα εταιρειών. Έκτοτε η ανεξαρτησία και η διαφορετικότητα σπανίζουν περισσότερο κι από έναν πράσινο σκύλο. 

 Η ποικιλία την οποία προσφέρει η τεχνολογία λένε ότι είναι δημοκρατική. Η τεχνολογία θέτει την εικόνα, το λόγο και τη μουσική στη διάθεση όλων, γεγονός που δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό το θαυμάσιο πράγμα όμως, μπορεί να μετατραπεί σε ενοχλητική κοροϊδία αν το ιδιωτικό μονοπώλιο επιβάλλει τη δικτατορία της μοναδικής εικόνας, του μοναδικού λόγου και της μοναδικής μουσικής. Με ορισμένες εξαιρέσεις, που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα, αυτός ο πλουραλισμός έχει κατά κανόνα την τάση να μας προσφέρει χιλιάδες δυνατότητες επιλογής ανάμεσα στα ίδια και στα ίδια. 

«Ο κόσμος ανάποδα»