Ανθρωπάκο, δεν σε άκουσα να παραπονιέσαι ποτέ. Επιτρέπεις στους «ισχυρούς» να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι του «ανθρωπάκου». Όμως εσύ παραμένεις βουβός. Ενισχύσεις τους «ισχυρούς» με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους, ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά, διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ’ έπιασαν κορόιδο.
Αλήθεια πως σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμή σου; Δεν ξέρεις. Δίκιο έχεις. Ποιος είσαι εσύ που θα διεκδικήσεις τη ζωή σου. Είσαι δεσμώτης του εαυτού σου. Ο μόνος υπεύθυνος για τη σκλαβιά σου είσαι εσύ ο ίδιος. Μόνον εσύ και κανένας άλλος!
Τα «μεγάλα ανθρωπάκια» γνωρίζουν τις αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σ’ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους.
Στο είπαν κατάμουτρα: «Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη». Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω - ζήτω».
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ αναγορεύεις τα ανθρωπάκια σου καταπιεστές και φοράς το αγκάθινο στεφάνι του μαρτυρίου στους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους.
Wilhelm Reich (1897 – 1957) Άκου Ανθρωπάκο
