Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Η τέχνη της πρακτικής σκέψης

•Οι άνθρωποι διψάνε για δικαιολογίες και δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση όταν δικαιολογούμε τη συμπεριφορά μας. Το διότι έχει λόγο ύπαρξης και είναι χρήσιμο.

•Οι πολλές αποφάσεις κουράζουν και εξασθενούν τη θέληση. Η γλυκόζη πρέπει να είναι ιδανική για σωστές αποφάσεις οπότε η παύση και το ελαφρύ φαγητό βοηθούν. Τα μεγάλα καταστήματα με τους ατελείωτους διαδρόμους εξασθενούν τη θέληση και οι αποφάσεις δεν είναι οι σωστές. 

Η πλάνη της μόλυνσης. Αντικείμενα, ρούχα που χρησιμοποιούσαν άνθρωποι με βεβαρυμένο παρελθόν.

•Το μέσος (μέσος όρος, μέσος πλούτος κλπ) είναι παραπλανητικό. Κρύβει την πραγματική κατανομή του αντικειμένου και θέλει πολλή προσοχή σε τι αφορά. 
Παρ.1. Σε ένα λεωφορείο μπαίνουν 49 επιβάτες. Σε μια στάση ανεβαίνει ο βαρύτερος άνθρωπος του κόσμου. Πόσο άλλαξε ο μέσος όρος του βάρους του λεωφορείου; Κατά 4% ή 5% πάνω κάτω. Σωστός ο μέσος όρος.
Παρ.2. Αν μπει ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας πόσο αλλάζει ο μέσος πλούτος; Εδώ ο μέσος όρος δεν έχει κανένα νόημα.

Δίνοντας μπόνους αφαιρείς το κίνητρο, (εξοβελισμός του εσωτερικού κινήτρου) ανάλογα με την εργασία. Ωφέλιμο στους ορκωτούς λογιστές ή σύμβουλους επιχειρήσεων, άχρηστο σε αυτούς που υποκαθιστάς τις ανθρώπινες σχέσεις με εμπορικές.

•Η διανοητική οκνηρία, η ανοησία και η άγνοια είναι πηγές σύγχυσης και ασάφειας. Η λεκτική έκφραση είναι ο καθρέφτης της σκέψης. Αυτό που συλλαμβάνεται σωστά διατυπώνεται με σαφήνεια. Η λογόρροια εμφανίζεται για να καλύψει τη νεφελώδη σκέψη. Σε συνδυασμό με την πλάνη του κύρους η πολυλογία μπορεί να δημιουργήσει ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Η φλυαρία βασιλεύει και στην επιστήμη. Όσο λιγότερα αποτελέσματα παράγει τόσο μεγαλύτερη τάση έχει προς την αερολογία. Το τέλειο παράδειγμα είναι οι οικονομολόγοι.

•Η γνωστική πλάνη που ονομάζεται πλάνη της πληροφόρησης. Η χιονοστιβάδα των πληροφοριών δεν προσφέρουν τίποτα, ίσως μάλιστα αποβούν και επιζήμιες. Η οικονομική κρίση το 2008 ξέσπασε ενώ οι οικονομολόγοι που ήταν στην υπηρεσία τραπεζών, δεξαμενών σκέψης (think tanks) με την πληθώρα των αναφορών ερευνών και μαθηματικών μοντέλων, βουνά από όγκους πληροφοριών, σχολίων, παρουσιάσεις Power Point κλπ. Ήταν αέρας κοπανιστός. Η οικονομική κρίση ξέσπασε και δεν την είδε κανείς. Ζήστε με το μίνιμουμ πληροφοριών.

Η ψευδαίσθηση των σχημάτων δεν είναι αθώα. Να σκέφτεσαι το τυχαίο (το πρόσωπο του Ιησού σχηματίστηκε στη σάλτσα!).

•Αγαπάμε αυτό για το οποίο κάναμε σκληρή προσπάθεια. Αλλιώς σκεφτόμαστε και ξοδεύουμε τα χρήματα που βγάλαμε δουλεύοντας και αλλιώς αυτά που βρήκαμε ή κερδίσαμε στο τζόκερ.

• Οι προσδοκίες και το όραμα δεν προκαλούν μόνο παράλογες προτροπές, μπορούν να οδηγήσουν και σε αξιέπαινες πράξεις. Παρ. η τυχαία επιλογή ενός ποσοστού 20% σε μια τάξη ''ελπιδοφόρων'' μαθητών που και μόνο αυτή η τυχαία επιλογή αυτών των παιδιών τα οδήγησε στην άνοδο του δείκτη της ευφυΐας τους σε έναν μόλις χρόνο!, φαινόμενο του Πυγμαλίωνα (Rosenthal-effect). Φαινόμενο πλασέμπο. Η ελπίδα αλλάζει τη βιοχημεία του εγκεφάλου. Η ελπίδα έχει τη δύναμη να μεταβάλλει την πραγματικότητα.

Επίδραση του θετικού χαρακτηριστικού (δεν υπάρχουν αρνητικές διατυπώσεις), η πλάνη της επιβεβαίωσης, μήτρα κάθε γνωστικής πλάνης δημιουργεί ένα συνεπές πορτραίτο που έχουμε για τον εαυτό μας και ασυνείδητα αφήνουμε όλα τα άλλα στην άκρη (σύμβουλοι και αναλυτές όπως και οι αστρολόγοι, τα ταρό, οι χειρομάντες κλπ. χρησιμοποιούν αυτές τις τεχνικές).

Ρολφ Ντομπέλλι

Δημιουργικότητα και Θεωρία του Χάους

Η δημιουργικότητα ενυπάρχει σε οποιονδήποτε (πρώτο μάθημα περί Χάους). Μπορούμε όλοι να καταφέρουμε να αφήσουμε για λίγο το εγώ μας να πεθάνει και να αγγίξουμε το χαοτικό έδαφος από το οποίο αναβλύζουν διαρκώς μορφές και τάξεις. 
Η δημιουργικότητα δεν περιορίζεται μόνο σε όσα συμβαίνουν στους παραδοσιακά αναγνωρισμένους δημιουργικούς τομείς. Είναι επίσης ότι συμβαίνει στις μικρές και μεγάλες στιγμές μας της εσωτερικής συναίσθησης και του μετασχηματισμού, τις στιγμές κατά τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή με την αυθεντική ατομική και άρα παγκόσμια εμπειρία της αλήθειας.
Όταν αλλάζει η ψυχολογική μας προοπτική, οι βαθμοί ελευθερίας μας μεγαλώνουν και βιώνουμε την αλήθεια και την ύπαρξη. Ο ''εαυτός'', τον οποίο η μεταμοντέρνα κοινωνία μας έχει τοποθετήσει στο κέντρο της πραγματικότητας, είναι ένα βασικό στοιχείο της κοινωνικής δομής – μια συλλογή από κατηγορίες, ονόματα, περιγραφές, μάσκες, γεγονότα και εμπειρίες, ένα σύμπλεγμα που δημιουργείται από μία διαρκώς μεταβαλλόμενη αλληλουχία αφαιρέσεων. 
Με την είσοδο αυτών των αφαιρέσεων στο χάος, αγγίζουμε το μαγικό χώρο όπου ο εαυτός είναι επίσης ο ''μη εαυτός'' ή αν θέλετε, ο μεγαλύτερος χαοτικός εαυτός του κόσμου.
Ο Κρισναμούρτι, λέει ότι εκτιμάμε βαθιά τη δημιουργικότητα της ζωής, μόνο όταν υπάρχει μια τρομερή αβεβαιότητα. Δεν θεωρεί όμως ότι η αβεβαιότητα υπάρχει μόνο στις μεγάλες στιγμές της ζωής και του θανάτου, αλλά ακόμη περισσότερο κι αυτό είναι το σημαντικό, σε κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή έχουμε την ευκαιρία να πεθάνουμε ψυχολογικά, με το να απελευθερωθούμε από τις προκαταλήψεις, τις μηχανικές συνήθειες, την απομόνωση, το πολύτιμο εγώ μας, τις εικόνες από τον εαυτό μας και τον κόσμο και τις απόψεις μας για το παρελθόν και το μέλλον. 
Με αυτό τον τρόπο θέτουμε σε κίνηση τη δυνατότητα για μια δημιουργική αντίληψη που αυτο-οργανώνεται και μας φέρνει σε επαφή με τη μαγεία που μας δίνει καινούργια ανάσα.

(Μια αιρετική άποψη για το Χάος στην καθημερινή μας ζωή, F.D. Peat – J. Briggs)

«Μνημονική Τέχνη»

      Αριστοτέλης «περί Ψυχής»: η Μνήμη ανήκει στο ίδιο μέρος της Ψυχής με τη Φαντασία.

  Ένα από τα βασικά προβλήματα της ανθρώπινης συνείδησης είναι η στενότητα. Δεν είναι πραγματική συνείδηση όταν παρατηρώ μόνο τί συμβαίνει στην άκρη της μύτης μου. Και ένα ζώο μπορεί να κάνει το ίδιο. Οι φευγαλέες αναλαμπές της συνείδησης – των δυνατοτήτων της συνείδησης – συμβαίνουν εκείνες τις στιγμές της ξαφνικής έντασης ή της βαθιάς χαλάρωσης, όταν αυτοί οι περιορισμοί αίρονται ξαφνικά.
  
Η «ικανότητα Χ», η παράξενη ικανότητα να δράττουμε ξαφνικά την πραγματικότητα άλλων τόπων και εποχών. Οι εκλάμψεις της «ικανότητας Χ» είναι σημαντικές για έναν άνθρωπο με εμπειρίες. Το φαινόμενο μιας τέτοιας εμπειρίας εξαρτάται από τα πόσα γνωρίζουμε. Για τον ανίδεο η «ικανότητα Χ» θα ήταν απλώς η ευχάριστη αίσθηση πως «όλα πάνε καλά», ότι ο κόσμος είναι ένα θαυμαστό και περίπλοκο μέρος. Για έναν φιλόσοφο θα μπορούσε να ισοδυναμεί με ενόραση στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
  
Η αρχαία «τέχνη της μνήμης» δεν ήταν απλώς μια προσπάθεια να μετατραπεί ο εγκέφαλος σε βιβλιοθήκη. Ήταν μια εκούσια προσπάθεια να αναπτυχθεί η «ικανότητα Χ», μια ευρύτερη και βαθύτερη μορφή συνείδησης. Εξ ου και η «μαγική»σπουδαιότητα της μνήμης. Το βλέπουμε εάν αναλογιστούμε την περιγραφή του Προυστ για το αίσθημα που ένιωσε όταν δοκίμασε το κέικ βουτηγμένο στο τσάι και μεταφέρθηκε αμέσως στην παιδική ηλικία. Ή την περιγραφή στο «Λύκο της Στέπας» του Έσσε για τη μυστικιστική ένταση του ήρωα: «για μερικές στιγμές η καρδιά μου έμεινε ακίνητη ανάμεσα στην απόλαυση και στη θλίψη όταν ανακάλυψα πόσο πλούσια ήταν η πινακοθήκη της ζωής μου και πόσο στρίμωχναν την ψυχή του βασανισμένου Λύκου της Στέπας τα ψηλά, αιώνια άστρα και αστερισμοί». Και στις δύο περιπτώσεις η μνήμη παύει να είναι «φωτοαντίγραφο» και γίνεται πραγματικότητα. Αυτή είναι η πραγματική σημασία της τέχνης της μνήμης. Και δεν είναι γλωσσολογικό ολίσθημα το ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη «μαγεία» για να περιγράψουμε αυτές τις εμπλουτισμένες καταστάσεις συνείδησης: «η μαγεία της παιδικής ηλικίας», «η μαγεία της απόστασης», «η μαγεία των αισθήσεων». Οι δυνάμεις που οι αρχαίοι ονόμαζαν μαγεία – και στις οποίες εμείς προτιμάμε να αναφερόμαστε ως παραφυσικό – πηγάζουν από εκείνα τα κρυμμένα βασίλεια της συνείδησης που κείνται πέρα από τους συνηθισμένους περιορισμένους ορίζοντές μας.

 Το γεγονός ότι αυτός ήταν ο θεμελιώδης στόχος της «τέχνης της μνήμης» διασαφηνίζεται από τα λόγια ενός από τους μεγαλύτερους υπερμάχους της. Ο Βενετσιάνος Giulio Camillo (1480 – 1544) είχε κατασκευάσει ένα «μνημονικό θέατρο», το οποίο οι λόγιοι της εποχής του συγκατέλεγαν μεταξύ των επτά θαυμάτων του κόσμου. Ο θεατής καθόταν σε μια σκηνή στο κέντρο του «ακροατηρίου» και αντίκρυζε το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης ταξινομημένης σε επτά ομάδες «καθισμάτων», η καθεμία σε επτά σειρές με επτά διαδρόμους ανάμεσα (ο αριθμός αναφέρεται στους επτά πλανήτες και στους επτά κίονες της Σοφίας του Σολομώντα). 

Εμείς θα προτιμούσαμε να το αποκαλέσουμε «Έκθεση», αλλά η λέξη αυτή ήταν άγνωστη της εποχή του Camillo. Τα ατομικά «εκθέματα» αποτελούνταν από «εικόνες» - μάλλον πίνακες, αγάλματα, σύμβολα – και κάτω από αυτά υπήρχαν συρτάρια που περιείχαν ομιλίες βασισμένες στον Κικέρωνα τον διασημότερο από τους Ρωμαίους ρήτορες. Η πρόθεση ήταν να αφυπνιστεί ο νους σε μια ευρύτερη αίσθηση της πραγματικότητας. Ο Camillo έλεγε πως αυτό θα βοηθούσε τον θεατή να «δει με τα μάτια του όλα όσα είναι κρυμμένα στα βάθη του ανθρώπινου νου» (στα Λατινικά «κρυμμένος» είναι occultus). Θα του αποκάλυπτε μια πανοραμική άποψη του σύμπαντος. Εξήγησε περαιτέρω τις προθέσεις του, χρησιμοποιώντας την εικόνα ενός ανθρώπου να στέκεται σε ένα δάσος, ο οποίος μπορεί να δεί μόνο τα δέντρα που τον περιστοιχίζουν. Όμως εάν υπάρχει ένας λόφος εκεί κοντά και σκαρφαλώσει στην κορυφή του, μπορεί να δει ένα ολόκληρο δάσος. Εν ολίγοις, ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος στο παρόν και βλέπει τα δέντρα, ανίκανος να δει το δάσος. Όμως άπαξ και μάθει το σχήμα του δάσους (κατά προσέγγιση) μπορεί να ελπίζει ότι θα ανέλθει σε κατάσταση συνείδησης στην οποία ολόκληρη η εικόνα θα γίνεται κατανοητή.

•Kolin Wilson «Μυστήρια»

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ - Τρίτο Πρόγραμμα 90,9

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Πέμπτη 07-11-19 15.00-17.00 στο Τρίτο Πρόγραμμα 90,9
Παραγωγή-Παρουσίαση: Κάτια Καλλιτσουνάκη

Έλληνες συνθέτες και εκτελεστές στον 21ο αιώνα

-WALTEL BRANCO : 4 Brazilian pieces, για κιθάρα
(αφιερωμένα στην Εύα Φάμπα)
Εύα Φάμπα Eva Fampas κιθάρα (Ανκόνα 2007-Πρώτη ηχογράφηση )

-SERGIO ASSAD : Sandy’s Portrait, για κιθάρα
Θάνος Μήτσαλας Thanos Mitsalas κιθάρα (Θεσσαλονίκη 2015-Πρώτη ηχογράφηση)

-HARALD WEISS : Secret dancing, για βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο (αφιερωμένο στο Galan Trio)
Galan Trio : Δήμητρα Τριανταφύλλου βιολί, Μαρίνα Κολοβού Marina Kolovou βιολοντσέλο, Πέτρος Μπούρας Petros Bouras πιάνο (Αθήνα 2016-Πρώτη ηχογράφηση)

-HUA YANG : Chinese suite, για τρομπόνι και πιάνο
Αχιλλέας Λιαρμακόπουλος τρομπόνι -Amy Yang πιάνο (Φιλαδέλφεια 2014-Πρώτη ηχογράφηση)

-ANDREW SIGLER : Alquimia, για πιάνο
Μυρτώ Ακρίβου Μυρτώ Ακρίβου πιάνο (Αθήνα 2015-Πρώτη ηχογράφηση)

-ΙΩΣΗΦ ΒΑΛΕΤ Ιωσήφ Βαλέτ : Παραλλαγές σε ένα θέμα του Δημήτρη Δραγατάκη, για πιάνο
Τίτος Γουβέλης Titos Gouvelis πιάνο και απαγγελία του ποιήματος της Έλενας Κυρίτση ‘’Έμαθα να τραγουδάω’’ (Αθήνα 2012)

-ΕΛΕΝΑ ΠΑΠΑΡΗ  Helena Papari : Κουαρτέτο εγχόρδων
Κουαρτέτο NeoQuartet (Γκντάνσκ 2018-Πρώτη ηχογράφηση)

-ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΖΗΣ Spiros Mazis : Κέλαδος, για φλάουτο και κλαρινέτο (αφιερωμένο στους Γιώργο Σκριβάνο και Αλέξανδρο Μιχαηλίδη)
Γιώργος Σκριβάνος φλάουτο -Αλέξανδρος Μιχαηλίδης κλαρινέτο (Αθήνα 2014)

-ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Christos Anastassiou : Echomorphes, για φλάουτο και βιμπράφωνο
Iwona Glinka Iwona Glinka φλάουτο - Leszek Lorent βιμπράφωνο (Βαρσοβία 2017-Πρώτη ηχογράφηση)

-ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΑΝΑΣ Babis Kanas : Syn-aulia έργο 50 για δύο φλάουτα (αφιερωμένο στους Βαγγέλη Σταθουλόπουλο και Θεοδώρα Ιορδανίδου)
Βαγγέλης Σταθουλόπουλος και Θεοδώρα Ιορδανίδου φλάουτα (Αθήνα 2016-Πρώτη ηχογράφηση)
(Artwork : Λεωνίδας Γιαννακόπουλος)


Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

Pierre Bourdieu

Αν ήθελα να απαντήσω µε µια φράση σ’ αυτό που είπες, θα έλεγα: γεννιόµαστε προκαθορισµένοι και έχουµε µια µικρή ευκαιρία να καταλήξουµε ελεύθεροι. Καταλογίζω σ’ εκείνους που επικαλούνται υπερβολικά την ελευθερία, το υποκείµενο, το άτοµο κτλ. ότι εγκλωβίζουν τους κοινωνικούς δρώντες στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας, δηλαδή σε έναν από τους δρόµους µέσω των οποίων εφαρµόζεται ο ντετερµινισµός. 

Μόνο υπό τον όρο να οικειοποιηθούµε τα εργαλεία σκέψης, καθώς και τα αντικείµενα σκέψης που προσλαµβάνουµε, µπορούµε να γίνουµε κάπως το υποκείµενο των σκέψεών µας, υπό τον όρο, µεταξύ άλλων, να επανοικειοποιηθούµε τη γνώση των ντετερµινισµών.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Χάος και αλήθεια

Το βασικότερο πρόβλημα της ζωής είναι η αβεβαιότητα και το μη προβλέψιμο.

Ζούμε εν μέσω κινήσεων που διαρκώς επηρεάζουν η μία την άλλη και δημιουργούν ένα μη προβλέψιμο χάος σε πολλά επίπεδα. Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το χάος γεννήθηκε κάθε φυσική και ψυχολογική τάξη που γνωρίζουμε.

Εκτιμώντας το χάος, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν μια ροή σχημάτων που παίρνουν ζωή από απότομες στροφές, περίεργους καθρέφτες, βαθιές και απρόσμενες σχέσεις και τη συνεχή μαγεία του αγνώστου. Το χάος μας μαθαίνει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με τον τρόπο που τον αντιλαμβάνονται οι δημιουργοί εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Καλλιτέχνες, συνθέτες και λογοτέχνες αναφέρονται σήμερα στο χάος όταν μιλούν για τα έργα τους, γιατί γνωρίζουν ότι η δημιουργικότητα ανθεί όταν οι ίδιοι συμμετέχουν στο χάος. Η συνεργασία με το χάος δίνει τη δυνατότητα να ζούμε όχι ως ρυθμιστές της φύσης, αλλά ως δημιουργικοί συνεργάτες.

Έτσι το χάος μεταλλάσσεται από μια επιστημονική θεωρία σε μια νέα πολιτισμική μεταφορά.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι δημιουργοί ελέγχουν απόλυτα το έργο τους (άποψη που υποβάλλεται από την αγαπημένη ερώτηση: «τι θέλει να μας πει εδώ, τι εννοεί, τι περιγράφει σ’ αυτό το έργο ο δημιουργός;», ενώ την ίδια στιγμή συνηγορούν στην άποψη ότι η δημιουργικότητα βασίζεται ουσιαστικά στην έμπνευση, την οποία οι δημιουργοί δεν έχουν καμία δυνατότητα να ελέγξουν (απλώς «τους έρχεται»).

Η δημιουργικότητα έχει την έννοια της υπέρβασης των όσων γνωρίζουμε, της κατάκτησης της «αλήθειας» των πραγμάτων. Και εκεί είναι που υπεισέρχεται το χάος.
Το μυαλό μας με τις υποτιθέμενες βεβαιότητες για τη «γνώση» μας σχετικά με τον κόσμο, οδηγείται σε παραμορφώσεις και λανθασμένες αντιλήψεις της πραγματικότητας. Οι ιδέες και τα γεγονότα που συνιστούν την εξάρτησή μας, μπορεί να καταλήξουν να θολώσουν μια βαθύτερη αυθεντικότητα και «αλήθεια», σχετικά με την προσωπική μας εμπειρία της βίωσης του κόσμου.

Τι εννοούμε όταν λέμε «αλήθεια»; Σε έναν πολιτισμό μεταμοντέρνου σχετικισμού η λέξη «αλήθεια» έχει υπερφορτωθεί με ατυχείς συσχετισμούς. Είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί με οποιονδήποτε αυθεντικό τρόπο. Με όλη αυτή τη διαφορετικότητα που επικρατεί στο σύγχρονο κόσμο, πώς μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στις αλήθειες που μας προσφέρονται από τις διάφορες θρησκείες και τους πολιτισμούς; Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι κτήμα κανενός, ούτε να επιβληθεί στους άλλους. Η αλήθεια δεν σημαίνει κάτι απόλυτο, ούτε κάτι σχετικό (εγώ έχω τη δική μου αλήθεια κι εσύ έχεις τη δική σου). Η αλήθεια είναι κάτι που βιώνουμε τη συγκεκριμένη στιγμή και εκφράζει τη σχέση ενός ατόμου με το σύνολο.

Η αλήθεια και το χάος συνδέονται. Να ζεις με δημιουργική αμφιβολία σημαίνει να εισέρχεσαι στο χάος για να ανακαλύψεις εκεί την αλήθεια που «δεν μπορεί να μετρηθεί με λέξεις».

Μια αιρετική άποψη για το χάος στην καθημερινή μας ζωή.
F. David Peat – John Briggs

Το σφάλμα της βασικής αναγωγής

‘’Δεν υπάρχει ιστορία χωρίς πρόσωπο’’, αυτός είναι ο κανόνας. Κανόνας που ακολουθούν οι συντάκτες, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί οι προπονητές οι παραγωγοί στο θέατρο, στη μουσική, στο χορό, διαπράττοντας το σφάλμα της βασικής αναγωγής, της τάσης δηλαδή να υπερεκτιμάμε συστηματικά την επίδραση ατόμων όταν θέλουμε να εξηγήσουμε κάτι, υποτιμώντας όμως ταυτόχρονα εξωτερικούς παράγοντες και καταστάσεις.

Φανταστείτε έναν ομιλητή στον οποίο έχει δοθεί ένα κείμενο ανεξαρτήτως των πολιτικών του πεποιθήσεων, το οποίο απλώς θα διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι ακροατές έχουν τη γνώμη ότι ο λόγος εκφράζει τις πολιτικές πεποιθήσεις του ομιλητή και αποδίδουν το περιεχόμενο του λόγου στην προσωπικότητά του και όχι σε εξωτερικούς παράγοντες, δηλαδή στους ερευνητές που τον έχουν βάλει να εκφωνήσει με θέρμη αυτόν τον λόγο. 

Στο διάλειμμα μιας συναυλίας, πριν και μετά από αυτήν οι συζητήσεις περιστρέφονται σχεδόν πάντα γύρω από τον μαέστρο και την/τον σολίστα. Δεν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος για τη σύνθεση, εκτός αν πρόκειται για πρώτες εκτελέσεις. 

Ωστόσο το αληθινό θαύμα της μουσικής βρίσκεται στη σύνθεση, στη δημιουργία μιας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας εκεί όπου προηγουμένως δεν υπήρχε παρά μια λευκή σελίδα. Οι διαφορές μιας παρτιτούρας από μια άλλη, είναι χίλιες φορές πιο εντυπωσιακές από ότι μια ερμηνεία σε σχέση με μια άλλη

Αλλά και αυτό μας αφήνει αδιάφορους. Γιατί αντίθετα με τον μαέστρο και την/τον σολίστα, η παρτιτούρα δεν έχει πρόσωπο. 

Οι ερμηνευτές (μαέστρος, σολίστ) καλούνται να αποκωδικοποιήσουν και να ζωντανέψουν το περιεχόμενο μιας παρτιτούρας ενός συνθέτη, ο οποίος είναι ο κύριος και μοναδικός παράγων ενός μουσικού έργου και το πρόσωπο που δημιουργεί την ιστορία.

Όσο γοητευτικό κι αν είναι για μας το θέαμα της ζωής, τα άτομα επί σκηνής δεν είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ελεύθερες και ανεξάρτητες, αλλά άγονται και φέρονται από καταστάσεις.

Αν θέλετε να καταλάβετε το έργο που πραγματικά παίζεται, μην προσέχετε τους ερμηνευτές, προσπαθήστε να νιώσετε το πήγαινε - έλα των επιδράσεων, στις οποίες υπόκεινται οι ερμηνευτές. 

Ρολφ Ντομπέλλι

Για τη σύγχρονη δημιουργία

Οι μουσικές κατασκευές της σύγχρονης μουσικής ανακαλούν μια αναγνώριση που πηγαίνει πέρα από τις απλές ή και πιο περίπλοκες κατηγοριοποιήσεις του παρελθόντος ή και αυτές του δεύτερου μισού του 20ουαιώνα «μου αρέσει, δεν μου αρέσει», «ευχάριστο ή δυσάρεστο» κλπ. 

Το ότι δεν θεωρούμε κάτι ελκυστικό (κάτι που ενδεχομένως υπάρχει ως σχήμα στον εγκέφαλό μας) δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε κάτι ελκυστικό και σημαντικό. Ο τρόπος που προστατευόμαστε από τις προστατευτικές δαγκάνες χωρίς να κάνουμε έστω προσπάθεια να αντιληφθούμε κάτι, είναι ακριβώς όπως όταν απωθούμε κάτι που δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη συγκεκριμένη στιγμή (η οποία μπορεί να είναι και άπειρη). 

Κατά μία έννοια όλα όσα συλλαμβάνει ο νους είναι μέσα μας, σε κάποιο επίπεδο της συνείδησής μας τα αναγνωρίζουμε. Μπορούμε να εξερευνήσουμε τις πολλές ασάφειες των μεταφορικών σχέσεων ανάμεσα σε εμάς, τη μουσική, στα σχήματα και τον κόσμο, αντί να εμμένουμε στις κατηγορικές αφαιρέσεις που μας χωρίζουν από όλα αυτά.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019