-Νέοι άνθρωποι εκτελούνται καθημερινά εκ του συστάδην, κατασπαλώντας
τέσσερις έως πέντε ώρες από τη ζωή τους, παρακολουθώντας ανυπόστατους κόσμους
και φευγαλέα οράματα (Ν. Τσόμσκι).
-Η δύναμη της τεχνολογίας σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να μπορεί κανείς να
μιμηθεί τα πάντα, αλλά αυτό δεν οδηγεί σε καμία τέχνη, αντιθέτως γεμίζει τον
κόσμο με καταναλωτικά σκουπίδια.
-Δεν υπάρχει περιέργεια για το καινούριο. Αν δε ρισκάρεις δε θα γνωρίσεις
το νέο. Μην έχεις νοσταλγική διάθεση, γιατί αυτά ανήκουν αλλού. Να μη σπεύδεις εκεί που μυρίζει
ναφθαλίνη. Τα πραγματικά αισθήματα της τέχνης δεν κρύβονται στις ξεχασμένες
ευαισθησίες. Το μέλλον είναι «καλύτερο πρόσχημα».
-Ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο όταν ξεπηδάει από μία ανάγκη.
-Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να αγγίξεις ένα έργο τέχνης.
-Οι αισθητικές και οι κριτικές μελέτες ή είναι μεροληπτικές και μονόπλευρες
απόψεις, απολιθωμένες και χωρίς νόημα ή είναι επιδέξια λεκτικά παιχνίδια, όπου
σήμερα κυριαρχεί η Α άποψη και αύριο η αντίθετη. Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σε
απέραντη μοναξιά και η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα πλησιάσεις.
-Επικίνδυνες και βλαβερές είναι οι θλίψεις που για να τις βουβάνουμε τις
σέρνουμε μέσα στον όχλο. Οι μεγάλες θλίψεις διαπερνούν το εσώτερο Είναι μας,
μας κάνουν να απλώνουμε τη ματιά μας πέρα από τα σύνορα της νόησής μας και
ακόμα μακρύτερα, πέρα από το φράκτη της διαίσθησής μας.
-Πρέπει να δεχτούμε την υπόστασή μας όσο γίνεται πιο πλέρια. Όλα ακόμα και
το ακατανόητο πρέπει να είναι εκεί, να είναι όλα πιθανά. Να σταθούμε με θάρρος
μπροστά στο αλλόκοτο, το θαυμαστό, το ανεξήγητο, που μπορεί να ανταμώσουμε. Να
σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε και να φοβόμαστε το ανεξήγητο. Η καθημερινή
αντίσταση ατροφεί τις αισθήσεις που θα μπορούσαν να συλλάβουν οτιδήποτε
«ανεξήγητο».
-Ο φόβος μπροστά στο Άγνωστο όχι μονάχα φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, αλλά
περιόρισε ακόμα και τις σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τις τράβηξε έξω
από το ποτάμι των απέραντων δυνατοτήτων για να τις «προφυλάξει κάπου ήσυχα».
Γι’ αυτό οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία.
-Ο φόβος μπροστά στο καινούριο, που δεν μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θα
είναι το τέλος του και δεν έχουμε το κουράγιο να αναμετρηθούμε μαζί του. Δεν
μπορούμε έτσι να ζήσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους με όλη τη δύναμη και τη
ζωντάνια που θα μπορούσαμε και συγχρόνως, δε φτάνουμε στο βάθος της δικής μας
ύπαρξης.
-Αν υπάρχουν τρόμοι, γκρεμοί, κίνδυνοι σ’ αυτόν τον κόσμο είναι δικοί μας
και πρέπει να τους αγαπήσουμε.
