-«Αιέν
αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων», Όμηρος.
-
«Ως
ουδέν η μάθησις, αν μη νους παρή».
-«Amor fati» (αγάπα τον
εαυτό σου. Οτιδήποτε γίνεται, οποιαδήποτε δοκιμασία, δεν είναι παρά ο δρόμος
απ’ τον οποίο σε οδηγεί η μοίρα στην εξέλιξη και στην αυτογνωσία. Τα προβλήματα
μπορείς να τα δεις σαν εμπόδια, αλλά μπορείς να τα δεις και σαν σκαλοπάτια), Friedrich Nietzsche.
-«Να
αμφιβάλλεις για τα πάντα ή να πιστεύεις τα πάντα. Είναι δύο ισοδύναμα βολικές
στρατηγικές. Και με τις δύο απελευθερώνεσαι απ’ την ανάγκη να σκέφτεσαι...», Henri Poincare.
-«Λάθε
βιώσας» (να ζεις στην αφάνεια), Επίκουρος.
-«Φύσει
του ειδέναι ορέγεται ο άνθρωπος» (ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τη φύση του
να ψάχνει, να μαθαίνει, να γνωρίζει), Αριστοτέλης.
-«Η
προσωπική ανάπτυξη είναι η ανταμοιβή της οδύνης. Όχι μόνο η ανάπτυξη αλλά και η
δύναμη. Ένα δέντρο έχει ανάγκη την καταιγίδα αν πρόκειται να φτάσει σε περήφανα
ύψη», Irvin Yalom.
-«Αν
πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι πουν μία ανοησία, δεν παύει να είναι ανοησία», Anatol France.
-«Καλή
η επιστημολογία, η πνευματική οξύνοια, η πολυμάθεια, αλλά χωρίς πνευματική
ευαισθησία δεν μπορείς να διεισδύσεις»...
-«Η
ταπεινοφροσύνη αν είσαι μικρός, είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος,
υποκρισία. Να είσαι υπερήφανος, η υπερηφάνεια ταιριάζει σε όλα τα αναστήματα».
-«Όλες
οι μεγάλες αλήθειες ξεκινούν ως βλασφημίες», George Bernard Show.
-«Η
μεγάλη αυθεντία, οι πολλές σπουδαίες γνώσεις και συμπεράσματα, καταπιέζουν τις
δημιουργικές, συνθετικές ικανότητες του ανθρώπου», Irvin Yalom.
-«Οι
ερμηνευτές των κειμένων (και των μουσικών έργων), δεν είναι ποτέ τίμιοι, όχι
από πρόθεση φυσικά, απλώς δεν μπορούν να βγουν από το δικό τους νοητικό
πλαίσιο», Irvin Yalom.
-Μια
κοινωνία που παραδίδει ένα κομμάτι της ελευθερίας της για να αποκτήσει λίγη
περισσότερη τάξη, δεν είναι άξια για κανένα απ’ αυτά και θα τα χάσαει και τα
δύο», Thomas Jeferson.
«Δεν
είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας», Irvin Yalom.
«Η πίστη σε μια απολιθωμένη άποψη δεν έσπασε
ποτέ καμιά αλυσίδα και δεν απελευθέρωσε καμιά ψυχή», Mark Twain.
«Το πνεύμα του ανθρώπου κατασκευάζεται από τις επιλογές του. Ποίοι οι ασφαλείς, οι ανακουφισμένοι, οι αιώνια χαρωποί; Μόνο εκείνοι που η όρασή τους είναι θολή, οι απλοί άνθρωποι και τα παιδιά», Irvin Yalom.
«Ο πολιτισμός είναι δημιούργημα των παρανόμων του», James Joyce.
«Αν βάλεις έναν πίθηκο να βαράει μια γραφομηχανή εις τους αιώνας των αιώνων, βάσει του νόμου των πιθανοτήτων κάποια στιγμή θα γράψει και την Ιλιάδα».
«Η ανθρώπινη φύση μισεί κάθε τι που υπερέχει», Θουκυδίδης.
«Ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός», Soren Kierkegaard.
«Ο θαυμασμός είναι συνάρτηση αξιών που έχει κάποιος στη ζωή του. Το ψηλότερο σημείο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος είναι ο θαυμασμός», J.W. Goethe.
«Ο θαυμασμός συμβαδίζει με τη σεμνότητα. Όχι με την ψευδο-σεμνότητα της υποταγής που αποτελεί την άλλη όψη της αλαζονίας, αλλά τη σεμνότητα του γενναιόδωρου ανθρώπου που μπορεί να αποδεχτεί αυτό που του προσφέρεται, με τον ίδιο τρόπο που θα προσφέρει και ο ίδιος» Rollo May.
«Δεν υπάρχει λάθος σε τίποτα. Το λάθος είναι σχετικός όρος που υποδηλώνει το αντίθετο από εκείνο που ονομάζεις σωστό».
«Η ντροπή είναι αντίδραση ενός ατόμου που εξακολουθεί να έχει μια επένδυση του εγώ, στο πώς τον βλέπουν οι άλλοι».
Η δύναμη της
τεχνολογίας σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να μπορεί κανείς να μιμηθεί τα πάντα,
αλλά αυτό δεν οδηγεί σε καμία τέχνη, αντιθέτως γεμίζει τον κόσμο με
καταναλωτικά σκουπίδια.
Δεν υπάρχει περιέργεια για το καινούριο. Αν
δε ρισκάρεις δε θα γνωρίσεις το νέο. Μην έχεις νοσταλγική διάθεση, γιατί αυτά
ανήκουν αλλού. Να μη σπεύδεις εκεί που
μυρίζει ναφθαλίνη. Τα πραγματικά αισθήματα της τέχνης δεν κρύβονται στις
ξεχασμένες ευαισθησίες. Το μέλλον είναι «καλύτερο πρόσχημα».
Ένα έργο τέχνης
είναι άξιο μόνο όταν ξεπηδάει από μία ανάγκη.
Η κριτική είναι το
χειρότερο μέσο για να αγγίξεις ένα έργο τέχνης.
Οι αισθητικές και
οι κριτικές μελέτες ή είναι μεροληπτικές και μονόπλευρες απόψεις, απολιθωμένες
και χωρίς νόημα ή είναι επιδέξια λεκτικά παιχνίδια, όπου σήμερα κυριαρχεί η Α
άποψη και αύριο η αντίθετη. Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σε απέραντη μοναξιά και η
κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα πλησιάσεις.
Επικίνδυνες και
βλαβερές είναι οι θλίψεις που για να τις βουβάνουμε τις σέρνουμε μέσα στον
όχλο.
Οι μεγάλες θλίψεις διαπερνούν το εσώτερο Είναι μας, μας κάνουν να
απλώνουμε τη ματιά μας πέρα από τα σύνορα της νόησής μας και ακόμα μακρύτερα,
πέρα από το φράκτη της διαίσθησής μας.
Πρέπει να δεχτούμε την υπόστασή μας όσο
γίνεται πιο πλέρια. Όλα ακόμα και το ακατανόητο πρέπει να είναι εκεί, να είναι
όλα πιθανά. Να σταθούμε με θάρρος μπροστά στο αλλόκοτο, το θαυμαστό, το
ανεξήγητο, που μπορεί να ανταμώσουμε. Να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε και να
φοβόμαστε το ανεξήγητο. Η καθημερινή αντίσταση ατροφεί τις αισθήσεις που θα
μπορούσαν να συλλάβουν οτιδήποτε «ανεξήγητο».
Ο φόβος μπροστά στο
Άγνωστο όχι μονάχα φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, αλλά περιόρισε ακόμα και τις
σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τις τράβηξε έξω από το ποτάμι των
απέραντων δυνατοτήτων για να τις «προφυλάξει κάπου ήσυχα». Γι’ αυτό οι σχέσεις
των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία.
Ο φόβος μπροστά στο
καινούριο, που δεν μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θα είναι το τέλος του και δεν
έχουμε το κουράγιο να αναμετρηθούμε μαζί του. Δεν μπορούμε έτσι να ζήσουμε τις
σχέσεις μας με τους άλλους με όλη τη δύναμη και τη ζωντάνια που θα μπορούσαμε
και συγχρόνως, δε φτάνουμε στο βάθος της δικής μας ύπαρξης.
Αν υπάρχουν τρόμοι,
γκρεμοί, κίνδυνοι σ’ αυτόν τον κόσμο είναι δικοί μας και πρέπει να τους
αγαπήσουμε.
