Αρχέτυπο

Για την αναλυτική ψυχολογία τα αρχέτυπα είναι υπερατομικές προδιαθέσεις του συλλογικού ασυνείδητου. Μυθολογικά θέματα, σύμβολα ριζωμένα στην παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας ή ψυχικές αντιδράσεις εξαιρετικής σφοδρότητας υποδεικνύουν τη συμμετοχή βαθύτερων ψυχικών στρωμάτων και εκδηλώνονται συνήθως στο υλικό που παρέχουν τα όνειρα, οι φαντασιώσεις και τα οράματα, υπερβαίνοντας την προσωπική σφαίρα και εμπλέκοντας τα περιεχόμενα του συλλογικού ασυνείδητου. 

Αυτά τα κεντρικά θέματα και σύμβολα ασκούν σύμφωνα με την άποψη του Κ. Γκ. Γιουνγκ καθοριστική επιρροή στην ψυχική ζωή ως σύνολο, ελέγχοντας τον ανθρώπινο κύκλο ζωής. Καθώς ωριμάζουμε ως υπάρξεις τα αρχέτυπα ξεδιπλώνονται μέσω μιας προγραμματισμένης ακολουθίας, την οποία ο Γιουνγκ αποκάλεσε στάδια της ζωής. Κάθε στάδιο της ζωής εκπροσωπείται από ένα νέο σύνολο αρχετυπικών εικόνων που αναζητούν την εκπλήρωσή τους στη δράση. Στα στάδια περιλαμβάνεται η παιδική ηλικία, η ερωτοτροπία, ο γάμος, όπως και η προετοιμασία για το θάνατο.


Τα αρχέτυπα διαθέτουν κυρίαρχο λειτουργικό χαρακτήρα και μια χαμηλή ενεργειακή φόρτιση. Για αυτό ο Γιουνγκ μίλησε αρχικά για «αρχέγονες εικόνες» ή «κυρίαρχους παράγοντες του συλλογικού ασυνείδητου». Αργότερα σε αυτές τις αρχέγονες εικόνες έδωσε την ονομασία Αρχέτυπα. Ουσιαστικά άντλησε τον όρο από το Corpus Hermeticum και από τo δεύτερο κεφάλαιο 2, παράγρ. 6, του De Divίnis nomίnibus του Ψευδο-Διονύσιου. Βέβαια η προέλευση της έννοιας αρχέτυπο φθάνει χρονολογικά πίσω ως τον Πλάτωνα. Ο ίδιος ο Γιουνγκ σύγκρινε τα αρχέτυπα με τις πλατωνικές ιδέες. 

Οι ιδέες του Πλάτωνα ήταν καθαρές διανοητικές μορφές αδημιουργημένες και αιώνιες, που αποτυπώνονταν στην ψυχή πριν να γεννηθεί στον κόσμο. Ήταν συλλογικές υπό την έννοια ότι ενσωμάτωσαν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά ενός πράγματος, παρά τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητές του.

Από το 1946, ο Γιουνγκ έκανε διάκριση μεταξύ του «αρχέτυπου αφεαυτού», δηλαδή του μη αντιληπτού αρχέτυπου που είναι δυνητικά παρόν σε κάθε ψυχική δομή και του εκδηλωμένου αρχέτυπου που γίνεται αντιληπτό και εισέρχεται στο πεδίο της συνείδησης. Τούτο το εκδηλωμένο αρχέτυπο εμφανίζεται ως αρχετυπική εικόνα και η μορφή του μπορεί να αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με την ομάδα συνειρμών στην οποία εμφανίζεται. 

Φυσικά, υπάρχουν αρχέτυποι τρόποι δράσης-αντίδρασης και αρχέτυπες διαδικασίες, όπως η ανάπτυξη του εγώ ή το πέρασμα από τη μία ηλικία στην άλλη. Υφίστανται αρχέτυπες στάσεις, ιδέες, τρόποι αφομοίωσης της εμπειρίας, που αν ενεργοποιηθούν κάτω από ορισμένες συνθήκες, αναδύονται από την ασυνείδητη μέχρι τώρα κατάστασή τους και γίνονται κατά κάποιο τρόπο ορατές.

Ασυνείδητο

Οι απόψεις του Γιουνγκ για το ασυνείδητο διαμορφώθηκαν βάσει των νέων αναζητήσεών που προέκυψαν από τη ρήξη του με τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Αναζήτησε μια έγκυρη ψυχολογική βάση τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους ασθενείς του. Πειραματίστηκε με τον εαυτό του και σταμάτησε να διδάσκει, προσπαθώντας να κατανοήσει τις φαντασιώσεις και άλλα ατομικά του περιεχόμενα. 

Το πείραμά του τελείωσε μετά από 6 χρόνια. Τις εσωτερικές του εμπειρίες τις μετέφερε στο Κόκκινο Βιβλίο, έναν τόμο δεμένο με κόκκινο δέρμα και πλούσια εικονογράφηση σε τεχνοτροπία Αρ Νουβώ (art nouveau). Ο ίδιος ποτέ δε θεώρησε τους πίνακές του ως τέχνη, αλλά ως εξωτερίκευση των βιωμάτων του.

Με τον όρο ασυνείδητο στην Αναλυτική ψυχολογία εννοείται η περιοχή του αγνώστου στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Ό,τι συνειδητοποιούμε και το έχουμε ξεχάσει, ό,τι συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις, αλλά δε σημειώνουμε στο συνειδητό νου, όσα νιώθουμε, σκεπτόμαστε, θυμόμαστε, επιθυμούμε και πράττουμε ακούσια ή δίχως ιδιαίτερη προσοχή, όλα τα μελλοντικά πράγματα που παίρνουν σχήμα και αναδύονται κάποτε στη συνείδηση, όλα αυτά αποτελούν περιεχόμενο του ασυνείδητου. 

Πέραν αυτών στο ασυνείδητο περιλαμβάνονται απωθημένες οδυνηρές σκέψεις και συναισθήματα. Ονόμασε το σύνολο αυτών των περιεχομένων ατομικό ασυνείδητο. Ωστόσο, αναγνώρισε ιδιότητες που δε βιώνει ο άνθρωπος ατομικά αλλά τις κληρονομεί από μια βαθύτερη και ευρύτερη επικράτεια την οποία ονόμασε συλλογικό ασυνείδητο. Τα ένστικτα και τα αρχέτυπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν το συλλογικό ασυνείδητο και παρουσιάζουν μια κανονικότητα στην εμφάνισή τους.


Κανονικότητα στην εμφάνισή της για το ασυνείδητο του Γιουνγκ κατά τη διάρκεια των πειραματισμών του είχε η μορφή ενός γέροντα, τον οποίο ο Γιουνγκ ονόμαζε Φιλήμονα, με τον οποίο είχε μακρές συζητήσεις. Ψυχολογικά ο Φιλήμων αντιπροσώπευε την ύψιστη ενόραση για τον Γιουνγκ και ήταν δύναμη per se, διακριτή από τα ατομικά περιεχόμενα του ασυνείδητου. Ανήκε σε εκείνες τις φαντασιώσεις που δεν προκαλούσε το ατομικό ασυνείδητο αλλά παράγονταν από μόνα τους και είχαν τη δική τους ζωή.

O Ψυχολόγος Carl Gustav Jung περιγράφει διάφορα αρχέτυπα που βασίζονται στην παρατήρηση των διαφορετικών αλλά επαναλαμβανόμενων μοτίβων της σκέψης και δράσης που επανεμφανίζονται ξανά και ξανά μεταξύ χωρών ανθρώπων, και ηπείρων.


Τα κύρια αρχέτυπα του Jung δεν είναι τυπολογίες ώστε να μπορέσουμε να κατηγοριοποιήσουμε το κάθε άτομο ανάλογα, αλλά ο καθένας από μας φέρει όλα τα βασικά αρχέτυπα μέσα του. Εκείνος παρέθεσε τέσσερις κύριες μορφές των αρχετύπων: Σκιά, Anima, Animus, Εαυτός


Η σκιά

Η Σκιά είναι ένα πολύ κεντρικό αρχέτυπο όπου αντανακλά βαθύτερα στοιχεία της ψυχής μας, όταν προκύπτουν «λανθάνουσες διαθέσεις» που είναι κοινές για όλους μας. Αντικατοπτρίζει επίσης κάτι που κάποτε χωρίστηκε από εμάς στις αρχές διαχείρισης των αντικειμένων στη ζωή μας.Tο όνομά της είναι σκοτεινό σκιερό και πιθανόν ανησυχητικό. Ενσαρκώνει το χάος και την αγριάδα του χαρακτήρα. 

Η σκιά τείνει να μην υπακούει σε κανόνες, έχει την αίσθηση του εξωτικού και μπορεί να είναι ενοχλητικά συναρπαστική. Στο μύθο, εμφανίζεται ως ο άνθρωπος στη φύση, οι άνθρωποι-αράχνη, οι μυστηριώδης σκοτεινοί μαχητές και οι επικίνδυνοι εχθροί.


Μπορούμε να δούμε τη σκιά σε άλλους και, αν τολμήσουμε, να την εντοπίσουμε στους εαυτούς μας. Κυρίως, όμως, αρνείται ότι υπάρχει μέσα μας και τείνει να προβάλλεται στους άλλους. Μπορεί επίσης να έχει μια δική ξεχωριστή ζωή, να μετουσιωθεί στο “ Άλλο”. 

Ένας ισχυρός στόχος που πολύ άνθρωποι θέτουν είναι να ενσωματώσουν τη σκιά, τη σκοτεινή πλευρά, και το φως του «πραγματικού» εαυτού. Αν αυτό καταφέρει να γίνει αποτελεσματικά, τότε μπορούμε να ολοκληρωθούμε, να γίνουμε «σύνολο» και πάλι συγκεντρώνοντας ότι κάποτε είχε χωριστεί από εμάς.

Η Σκιά μας μπορεί να εμφανιστεί σε παραισθήσεις όνειρα και συλλογισμούς, συχνά ως κάτι ή κάποιον που είναι κακός, τρομακτικός ή κατακριτέος με κάποιο τρόπο. Μπορεί να αποπλανήσει με ψευδή φιλία ή απειλεί με ανάλγητη περιφρόνηση. Οι συναντήσεις με αυτό, ως μια πτυχή του υποσυνείδητου, μπορούν να αποκαλύψουν τις βαθύτερες σκέψεις και τους φόβους μας. Μπορεί επίσης να αναλάβει άμεση φυσική δράση όταν το άτομο βρίσκεται σε σύγχυση, ζάλη ή υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Η Anima και Animus

Το δεύτερο πιο διαδεδομένο πρότυπο είναι αυτό της Anima (αρσενικό), Animus (θηλυκό), ή, πιο απλά, η Ψυχή, η όποια είναι η διαδρομή για την επικοινωνία με το συλλογικό ασυνείδητο. Το Anima / Animus αντιπροσωπεύει τον αληθινό εαυτό , σε αντίθεση με τις μάσκες που φοράμε κάθε μέρα και είναι η πηγή της δημιουργικότητας μας.


Η Anima / Animus μπορεί να εμφανιστεί ως κάποιος ή κάτι ασυνήθιστο κατά κάποιο τρόπο, ίσως με καταπληκτικές δεξιότητες και δυνάμεις. Στο μυθιστόρημα είναι οι ήρωες, σούπερ-ήρωες και οι θεοί. Αντιπροσωπεύει αυτά τα ισχυρά όντα και ξυπνά μέσα μας την αίσθηση της παντοδυναμίας που γνωρίζαμε πολύ καλά ότι υπήρχε στην πρώιμη νεογνική μας φάση.


Anima και Animus είναι οι άνδρες και οι γυναίκες, όπου αντιπροσωπεύουν αυτή τη βαθιά διαφορά. Ενώ οι άνδρες έχουν μια θεμελιώδη anima και οι γυναίκες φέρουν το Animus όπως ακριβώς οι άνδρες έχουν μια θηλυκή πλευρά και οι γυναίκες μια αρσενική. Ο Jung είδε ότι οι άνδρες έχουν ένα κυρίαρχο anima, το οποίο δόθηκε από τα θηλυκά μέλη της οικογένειάς του, ενώ οι γυναίκες έχουν μια πιο σύνθετη, μεταβλητή Animus. 

Η θεωρία του Jung για την ανάπτυξη της Anima / Animus κατά τη βρεφική ηλικία ξεκίνα με την προβολή πάνω στην μητέρα, μετά συνεχίζει με προβολή σε μελλοντικούς συντρόφους μέχρι να βρεθεί μια μόνιμη σχέση.


Η Syzygy (το θεϊκό ζευγάρι)


Σε συνδυασμό Anima και Animus είναι γνωστά ως συζυγία (μια λέξη επίσης χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την ευθυγράμμιση των πλανητών), η όποια αντιπροσωπεύει την πληρότητα και την ολοκλήρωση. Αυτός ο συνδυασμός φέρνει μεγάλη δύναμη και μπορεί να βρεθεί σε θρησκευτικές διδαχές όπως η χριστιανική Αγία Τριάδα (Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος).


Μια τέλεια σχέση μπορεί να συμβεί όταν δεν είναι μόνο οι φυσικές μορφές συμβατές, αλλά και η Anima και Animus. Έτσι, μπορείτε να βρείτε την αδελφή ψυχή σας. Η εύρεση και αντιστοίχιση με άλλο μας μισό είναι μια αναζήτηση ζωής για πολλούς από εμάς, και λίγοι από εμάς έχουν επιτύχει σε αυτή την αναζήτηση.


Ο Εαυτός

Για το Γιουνγκ, ο εαυτός δεν είναι απλώς το «εγώ», αλλά αυτό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ως Θεό. Είναι το πνεύμα που συνδέει και είναι μέρος του σύμπαντος. Είναι το συνεκτικό σύνολο που ενοποιεί τόσο την συνείδηση ​​όσο και την απώλεια των αισθήσεων. Μπορεί να βρεθεί αλλού σε αρχές όπως η Νιρβάνα και η Εκστατική Αρμονία. 

Είναι ίσως αυτό που ο Λακάν ονόμαζε «Το Πραγματικό» .Ο Jung περιέγραψε τη δημιουργία του εαυτού ως μια διαδικασία εξατομίκευσης, όπου όλες οι πτυχές φέρονται μαζί ως μία. Έτσι, η «αναγέννηση» επιστρέφει στην ολότητα της γέννησης, πριν αρχίσουμε να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας σε πολλά μέρη .


Άλλα αρχέτυπα

Ο Jung είπε ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός των αρχετύπων. Αυτά συχνά συνδέονται με τα Κύρια αρχέτυπα και μερικές φόρες μπορεί να αντιπροσωπεύουν πτυχές τους. Μπορούν επίσης να υπερκαλύπτονται και πολλά μπορούν να εμφανιστούν στο ίδιο πρόσωπο. Για παράδειγμα:
    
Αρχέτυπα Οικογένεια
        Ο πατέρας: ισχυρός, έλεγχος
        Η μητέρα: διατροφή, φροντίδα
        Το παιδί: γέννηση, αρχή, σωτηρία
    

Αρχέτυπα ιστορία
        Ο ήρωας: σωτήρας, πρωταθλητής
        Η κόρη: καθαρότητα, επιθυμία
        Ο σοφός γέρος: γνώση, καθοδήγηση
        Ο μάγος: μυστηριώδης, ισχυρό
        Η μητέρα γη: φύση
        Η μάγισσα: κίνδυνος
        Ο απατεώνας: εξαπάτηση
    

Αρχέτυπα των ζώων
        Ο πιστός σκύλος: τυφλή πίστη
        Η ανθεκτικό άλογο: πείσμα
        Η γάτα: εγωισμός


Βαθιά προέλευση

Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των αρχετύπων του Jung είναι ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε την εικόνα και το συναίσθημα. Αυτό έχει μια έντονη επίδραση πάνω μας και σημαίνει ότι τα αρχέτυπα έχουν βαθιές και πρωτόγονες ρίζες. Η σημασία τους έχει έτσι ένα ιδιαίτερο δυναμικό και τους δίνει την ικανότητα να φοβίζουν ή να λατρεύονται ως μυστηριώδη νοήματα πέρα από πλήρη κατανόηση μας.


Σε παλαιότερες εργασίες του Jung τα αρχέτυπα συνδέονται με την κληρονομικότητα και θεωρούνται ως ενστικτώδη. Ωστόσο, όπου και να έψαξε στους πολιτισμούς, βρήκε τα ίδια αρχέτυπα και έτσι έφτασε να τα ορίσει ως θεμελιώδεις δυνάμεις που κατά κάποιον τρόπο υπάρχουν πέρα ​​από εμάς. 

Τα αρχέτυπα που συντονίζουν κρυφά της ζωή σας

Φανταστείτε τον κόσμο σαν μια πελώρια θεατρική σκηνή στην οποία συμμετέχει όλη η ανθρωπότητα. Κάθε άνθρωπος με το που συλλαμβάνεται, πριν ακόμα γεννηθεί, εμφανίζεται σ’ αυτή τη σκηνή για να παίξει το ρόλο του στη ζωή και να εκφράσει τον εαυτό του. Το σύμπαν έχει φροντίσει να του προσφέρει το σκηνικό και τα κοστούμια. Μπορεί άνετα να διαλέξει από ένα απέραντο βεστιάριο και να αλλάζει κατά βούληση τα κοστούμια του σε όλη τη διάρκεια του βίου του αλλά μπορεί επίσης να τα εναλλάσσει και μέσα στη μέρα. Οι φορεσιές αυτές όμως είναι μαγικές. 

Μόλις κάποιος τις ενδυθεί συντονίζεται με ένα συγκεκριμένο ρόλο, αυτόν που αντιπροσωπεύει το κοστούμι. Ασφαλώς, κάθε ένας θα τον ερμηνεύσει με το δικό του μοναδικό τρόπο όμως θα κρατηθεί πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο αναγνωρίσιμο και κοινό για όλους όσοι φορούν επίσης το ίδιο κοστούμι σ’ όποιο μήκος και πλάτος της Γης κι αν κατοικούν και σ’ όποιον αιώνα κι αν ζουν, έζησαν ή θα ζήσουν. 

Για παράδειγμα, το κοστούμι της «μητέρας» υπαγορεύει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά στις γυναίκες που θα το φορέσουν ανεξάρτητα από την εποχή ή την κοινωνία στην οποία ζουν. 

Βέβαια, κάθε μια από τις ερμηνεύτριες αυτού του ρόλου θα το κάνει με το δικό της εντελώς προσωπικό τρόπο: άλλη θα είναι στοργική, άλλη καταπιεστική, άλλη αδιάφορη, ελεγκτική ή δοτική και πάει λέγοντας. Το μαγικό κοστούμι όμως θα έχει προσδώσει σε όλες κάτι κοινό, θα τους έχει υπαγορεύσει κινήσεις, λόγια και συμπεριφορές παρόμοιες κι ας μην έχουν συναντήσει ποτέ η μια την άλλη. 

Η αιτία για αυτό το παράξενο φαινόμενο βρίσκεται πίσω, στα παρασκήνια. Πρόκειται για έναν αθέατο παράγοντα που συνδέει μεταξύ τους όλες τις ερμηνεύτριες του ίδιου ρόλου και ταυτόχρονα τις κινεί με αόρατα νήματα. Αυτός ο μυστικός σκηνοθέτης είναι τα αρχέτυπα. Η λέξη είναι ελληνική αλλά υιοθετήθηκε και στις υπόλοιπες λατινογενείς γλώσσες για να περιγράψει αυτό το ενδιαφέρον φαινόμενο που απέσπασε την ιδιαίτερη προσοχή του Καρλ Γιουνγκ ο οποίος αποφάσισε να το μελετήσει βαθύτερα. 

Πριν από τον Γιουνγκ ήταν ο Πλάτων που είχε συλλάβει τη λειτουργία αυτού του φαινομένου. Είχε μιλήσει για τον κόσμο των ιδεών, ένα υπερβατικό πεδίο όπου υπάρχουν οι ιδέες όλων των εκδηλωμένων πραγμάτων στην πρωτογενή τους μορφή. Ένας χώρος καθαρά πνευματικός και αφηρημένος στον οποίο βρίσκονται τα πρότυπα όσων υπάρχουν στον υλικό κόσμο. Κάτι σαν μήτρα από όπου όλα έλκουν την καταγωγή τους. 

Πολλούς αιώνες αργότερα ο Γιουνγκ επανήλθε στην πλατωνική αυτή θεωρία για να την επιβεβαιώσει και να υποστηρίξει πως υπάρχει μια παγκόσμια δεξαμενή -που ονόμασε συλλογικό ασυνείδητο- από την οποία αντλούν όλοι οι νόες. Εκεί είναι και ο χώρος των αρχετύπων ή των ιδεών του Πλάτωνα. 

Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια τράπεζα δεδομένων, με την οποία όλοι είμαστε συνδεδεμένοι on line έτσι ώστε κάθε φορά που κάνουμε μια σημαντική επιλογή συνδεόμαστε με ένα αντίστοιχο αρχέτυπο το οποίο επηρεάζει κάθε σχέση της ζωής μας και διαμορφώνει τις ιδιαιτερότητες της συμπεριφοράς μας. 

Το ενδιαφέρον είναι πως μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα διαφορετικά αρχέτυπα τα οποία να ανταγωνίζονται για την κυριαρχία τους στον ψυχισμό. Ο στόχος είναι εμείς οι ίδιες να αποφασίσουμε ποια όψη του εαυτού μας θέλουμε να εκδηλωθεί και πότε. Αλλιώς θα αγόμεθα και θα φερόμεθα προς κάθε κατεύθυνση.

«Θεϊκές» Επιρροές

Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, με τη γέννησή μας έχουμε μια τάση να συντονιστούμε με κάποια συγκεκριμένη ποιότητα αρχετύπων. Αν το περιβάλλον ευνοήσει αυτή την τάση θα εκδηλωθούν εντονότερα αν την καταπιέσει θα παραμείνουν ως λανθάνουσες αλλά πιεστικές δυνάμεις στον ψυχισμό που μπορεί να ενεργοποιηθούν αργότερα από την επιρροή που θα ΄χει πάνω μας κάποιο άτομο ή γεγονός. 

Η Τζιν Σινόντα Μπόλεν καθηγήτρια κλινικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας παρατηρεί ότι τα αρχέτυπα αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία κι ότι γύρω στα 35 με 45 χρόνια μας κάποια από τα επικρατέστερα και ισχυρότερα αρχέτυπα που μας επηρέαζαν μέχρι τότε συχνά ξεθωριάζουν επιτρέποντας σε άλλα να ενεργοποιηθούν εντονότερα. Η Δρ Μπόλεν γοητεύτηκε από την ελληνική μυθολογία και ανακάλυψε μέσα της έναν μεγάλο αρχετυπικό θησαυρό εμβαθύνοντας ιδιαίτερα στα αρχέτυπα που συνδέονται με το ελληνικό 12θεο. 

Κάθε ένας από τους Ολύμπιους θεούς και θεές αντιπροσωπεύουν ένα «μαγικό κοστούμι-ρόλο» που ενορχηστρώνει μυστικά τη συμπεριφορά των γυναικών και των ανδρών. Κατά τη γνώμη της τα βρέφη γεννιούνται με χαρακτηριστικά προσωπικότητας τα οποία συμφωνούν με κάποια από τα θεϊκά αρχέτυπα π.χ. είναι συντροφικά όπως η Ήρα ή ικανά να περνούν την ώρα τους μόνα τους όπως η Εστία, είναι σοβαρά και «ώριμα» σαν την Αθηνά ή τσαχπίνικα και παιχνιδιάρικα σαν την Αφροδίτη. 

Το υποταγμένο κοριτσάκι που θέλει να κάνει ό,τι του ζητά η μαμά υπακούει στο αρχέτυπο της Περσεφόνης αντίθετα από εκείνο που, συντονισμένο με το αρχέτυπο της ανεξάρτητης Άρτεμης, θέλει να πάρει τους δρόμους μόνο του για να εξερευνήσει τη γειτονιά. Οι κοινωνικές μεταβολές επηρεάζονται επίσης από τα αρχέτυπα. Όπως αυτό της Δήμητρας και της Ήρας με τα οποία συντονίζονταν οι γυναίκες της δεκαετίας του ‘50 που αφοσιώνονταν αποκλειστικά στην ανατροφή των παιδιών τους και στο σύζυγο. 

Όταν η Άρτεμη ήρθε στο προσκήνιο ενεργοποίησε τις φεμινίστριες ενώ η Αθηνά εκφράζεται ως η μυστική δύναμη πίσω από τις γυναίκες καριέρας. Η δρ. Μπόλεν παρατηρεί αυτές τις μεταβολές όχι μόνο σε επίπεδο δεκαετιών αλλά και εβδομάδων! Στις κλινικές της έρευνες που δημοσιεύει στο βιβλίο της «Θεές σε κάθε γυναίκα» (εκδόσεις Λιβάνη) αναφέρει συγκεκριμένα πως κατά το πρώτο ήμισυ του κύκλου τους οι γυναίκες είναι περισσότερο εναρμονισμένες με τα αρχέτυπα ανεξαρτησίας όπως της Άρτεμης ή της Αθηνάς. 

Στη συνέχεια, κατά το δεύτερο ήμισυ του κύκλου ,καθώς το ποσοστό της προγεστερόνης, της ορμόνης της κύησης , αυξάνει γίνονται πιο παθητικές και εξαρτημένες καθώς ενεργοποιούνται τα αρχέτυπα της Δήμητρας, της Ήρας, της Περσεφόνης και της Εστίας. 

Αντίστοιχα όταν μια γυναίκα είναι στο γραφείο της και στο ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον συντονίζεται με τη θεληματική Αθηνά όμως το βράδυ όταν βγει με τον άνδρα που είναι ερωτευμένη η Αφροδίτη αναλαμβάνει δράση στον ψυχισμό της. Στις διάφορες ηλικιακές φάσεις μας επηρεάζουν επίσης διαφορετικά αρχέτυπα: της επαναστάτριας στην εφηβεία, της γυναίκας-θύμα, της σαγηνευτικής ή της γυναίκας-αράχνης (ανάλογα με τον τρόπο που αντιδράμε στον έρωτα), της πολεμίστριας όταν διεκδικούμε μια καριέρα, της μεγάλης μάνας όταν κάνουμε τα παιδιά μας, της πυργοδέσποινας ή της μοναχής, ανάλογα με την κοινωνικότητά μας.

Οι 4 Φύλακες

Μολονότι μπορούμε να αλλάζουμε με μεγάλη ευκολία τα κοστούμια των ρόλων μας στο μεγάλο θέατρο της ζωής – μπορούμε δηλαδή να συντονιζόμαστε με διαφορετικά αρχέτυπα ανάλογα με τις συνθήκες – φαίνεται πως τελικά κατασταλάζουμε σε έναν μάλλον περιορισμένο αριθμό. Κατά τη γνώμη της Κάρολαϊν Μυςς ο αριθμός αυτός δεν υπερβαίνει τα 12.

Συγγραφέας πολλών μπεστ σέλερς και διάσημη πνευματική δασκάλα η Μυςς επισημαίνει στο βιβλίο της « Ιερά Συμβόλαια» (εκδόσεις Διόπτρα) ότι από το πλήθος των αρχετύπων υπάρχει μια βασική 12άδα που επηρεάζει πιο άμεσα τον κάθε άνθρωπο. Τα 8 από τα αρχέτυπα αυτής της 12άδας είναι εντελώς υποκειμενικά και μπορεί να διαφέρουν πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο. 

Όμως τα 4 είναι βασικά , κοινά και παρόντα σε όλους τους ανθρώπους όλων των ηλικιών, πολιτισμών και εποχών. Πρόκειται για το αρχέτυπο του Παιδιού, του Θύματος, της Πόρνης και του Υπονομευτή. Και τα 4 λειτουργούν μόνιμα στη ζωή μας σε διάφορες παραλλαγές. Το Παιδί λ.χ. έχει πολλές πλευρές: το Αθώο Παιδί, το Πληγωμένο Παιδί, το Ορφανό Παιδί. Το κεντρικό ζήτημα για όλα τα αρχέτυπα του Παιδιού είναι η εξάρτηση και η ευθύνη: πότε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και πότε να έχουμε υγιή εξάρτηση. 

Το Θύμα, παρόν επίσης σε όλους τους ψυχισμούς, ενεργοποιείται όταν νιώθουμε ότι δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη, όταν μας κακομεταχειρίζονται ή μας αδικούν. Κάθε φορά που η θλίψη , η απογοήτευση και η αίσθηση ματαίωσης μας τυλίγουν το αρχετυπικό Θύμα έχει ενεργοποιηθεί στον ψυχισμό μας. Όμως δεν πρόκειται απλά για έναν αυτόματο μηχανισμό που λειτουργεί σαν απρόσωπο πρόγραμμα. Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος πίσω από την παρουσία του. 

Ο κύριος στόχος του αρχετύπου του Θύματος, επισημαίνει η Κάρολαϊν Μυςς είναι η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της προσωπικής δύναμης. Εκείνος που αισθάνεται θύμα αν καταφέρει να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει μπορεί αντί να βυθιστεί στην αυτολύπηση ή τα παράπονα να μπει στη δράση και να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει ώστε να διαφυλάξει τα προσωπικά του όρια. 

«Πόσο φροντίζω και προστατεύω τον εαυτό μου;» «Κατά πόσο επιτρέπω να με ελέγχουν οι άλλοι;» Ιδού δυο βασικές ερωτήσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ξυπνητήρια όταν το αρχέτυπο του Θύματος ενεργοποιείται μέσα μας. Αυτή είναι μια εξαιρετικά σημαντική διαπίστωση γιατί αποκαλύπτει πως και αυτό όπως και κάθε αρχέτυπο δεν είναι απλά ένας υποβολέας της συμπεριφοράς μας αλλά μια αφορμή για να κατανοήσουμε βαθύτερα τον εαυτό μας και μια παρότρυνση για να εμπιστευτούμε τα ισχυρά μας σημεία και να δυναμώσουμε τα αδύναμα. 

Στην πραγματικότητα τα πιο «δύσκολα» αρχέτυπα με τα οποία έχουμε συνδεθεί αποτελούν ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης όπως συμβαίνει λ.χ. με τον Υπονομευτή. Το αρχέτυπο αυτό μας ωθεί να σαμποτάρουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται. Είναι αυτό που προσπαθεί να γκρεμίσει τις προσπάθειές μας, που μας παροτρύνει να διακόψουμε μια δίαιτα όταν αρχίσουμε να χάνουμε κιλά, που αμφισβητεί αν είμαστε ικανές να τα καταφέρουμε σε οποιοδήποτε τομέα. Έχει τη δύναμη να μας κάνει να μη διακρίνουμε ή να μην αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Πίσω από αυτό το αρχέτυπο υπάρχει το άγχος της αλλαγής και της αποτυχίας, η ανησυχία ότι δεν θα είμαστε σε θέση να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή και κυρίως ο φόβος της ανάληψης ευθύνης. 

Η Κάρολαϊν Μυςς μας προτρέπει να κυριαρχήσουμε σ’ αυτό το αρχέτυπο ρισκάροντας, κάνοντας πράξεις θάρρους και ακολουθώντας τη διαίσθησή μας αντί τις αποκαρδιωτικές παραινέσεις του. Όσο για το αρχέτυπο της Πόρνης που όλοι άνθρωποι μοιράζονται ανεξαρτήτως φύλου ενεργοποιείται κάθε φορά που κάνουμε συμβιβασμούς και ξεπουλάμε την ηθική μας, την ακεραιότητά μας, το σώμα, τις γνώσεις, τους φίλους μας κλπ για χάρη της υλικής ασφάλειας. Η πόρνη εμφανίζεται επίσης όταν μας ζητούν να κάνουμε κάτι ανήθικο ή παράνομο «για την παρέα» ή όταν λέμε ή κάνουμε πράγματα με τα οποία διαφωνούμε κατά βάθος μόνο και μόνο για να πετύχουμε κάτι ή για να γίνουμε αρεστές.

Τα Αρχέτυπα της Φυλής

Αν κοιτάξουμε εξωτερικά τους μύθους και τα παραμύθια κάθε έθνους θα δούμε μια παρέλαση αρχετυπικών μορφών. Καθώς αυτές οι ιστορίες περνούν από γενιά σε γενιά δημιουργούν ένα είδος μαγνητικής έλξης έτσι που κάθε λαός προσελκύεται ευκολότερα από τα αρχέτυπα της φυλής του. Ας δούμε λοιπόν 5 από τα χαρακτηριστικά γυναικεία ελληνικά αρχέτυπα:

• Ναυσικά

Είναι η γυναίκα που βοηθά , προσφέρει δύναμη και συμπαράσταση υλική και ηθική ιδίως σε άντρες – ναυάγια τους οποίους προσπαθεί «να σώσει». Μπορεί να αφιερώσει τη ζωή της σε τέτοιους συντρόφους με την ελπίδα να τους βοηθήσει και να τους γλιτώσει από τις «κακές συνήθειες», το αλκοόλ, την οικονομική καταστροφή, τη δυστυχία της ζωής τους ή τα άθλια παιδικά τους χρόνια. Συχνά αφού έχει προσφέρει γην και ύδωρ διαπιστώνει πως ο «άσωτος» δεν θέλει καθόλου να σωθεί. 

Στην ακραία του μορφή αυτό το αρχέτυπο ωθεί τη γυναίκα στη δημιουργία απελπισμένων σχέσεων για τις οποίες καταβάλει εξίσου απελπισμένες προσπάθειες να διατηρήσει. Προσπαθεί να ευχαριστήσει τον πολύτιμο άλλο, να τον κολακέψει, να προσαρμοστεί στις επιθυμίες και τις παραξενιές του και σιγά – σιγά δίχως να το καταλάβει καταλήγει ικέτης της αγάπης του. Με τον καιρό χάνει τα δικά της όρια, την αίσθηση του εαυτού της. Οι υποχωρήσεις της υπονομεύουν την ατομική της αίσθηση αξιοπρέπειας και αξίας και τότε αισθανόμενη πως δεν αξίζει και πολλά γίνεται ακόμα πιο υποχωρητική και πρόθυμη να ικανοποιήσει τον σύντροφό της. Όσο πιο πολύ χάνει τον εαυτό της στον άλλο τόσο περισσότερο γαντζώνεται επάνω του για να υπάρχει. Μέσα σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο αναπτύσσει έναν περίτεχνο τρόπο χειρισμού: υπερπροσφέρει, γίνεται χίλια κομμάτια και ύστερα θυματοποιείται νιώθοντας κατά βάθος θυμό και για τον εαυτό της και για τον άλλο.

•Ιφιγένεια

Το αρχέτυπο της Ιφιγένειας είναι ουσιαστικά αυτό της υποταγμένης κόρης όπως της ηρωίδας που πείστηκε ότι ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με τον Αχιλλέα ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τη θυσιάσει για να φυσήξει ούριος άνεμος και να αποπλεύσουν τα καράβια για την Τροία. 

Ενεργοποιείται στη γυναίκα πως ως νεαρό κορίτσι ήταν υπό την έντονη εξουσία ενός ισχυρού πατέρα, υποταγμένη και πειθήνια ή του είχε αδυναμία, τον θαύμαζε και του ήταν βαθιά αφοσιωμένη. Μπορεί λ.χ. να πείστηκε να ακολουθήσει μια καριέρα ή να κάνει ένα γάμο που ικανοποιούσε τις δικές του ανάγκες και φιλοδοξίες αλλά που δεν ταίριαζε καθόλου σ’ εκείνη. Ακόμα κι αν ο πατέρας δεν θυσιάζει συνειδητά τα όνειρα της κόρης του εκείνη αισθάνεται πως το έχει κάνει μόνη της καθώς αυτοπεριορίστηκε και πρόδωσε τις βαθύτερες ανάγκες της μόνο και μόνο γιατί υιοθέτησε τις ιδέες του πατέρα ή υπάκουσε πιστά στις εσφαλμένες εντολές του. Αργότερα, ως γυναίκα θα επαναλάβει το ίδιο με τον σύζυγο υποτασσόμενη στις δικές του επιθυμίες, ιδέες και εντολές καταπνίγοντας τις δικές της. 

Κάθε αρχέτυπο όπως και αυτό μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα. Στην περίπτωση αυτή η αντι-Ιφιγένεια είναι η κόρη και αργότερα η γυναίκα που επαναστατεί ενάντια σε κάθε ανδρική εξουσία. Το όραμά της είναι να αποδράσει, να φύγει για κάπου μακριά όπου θα ζήσει ελεύθερη, αυτεξούσια αφοσιωμένη σε ένα σκοπό μεγαλύτερο από αυτόν που θα της καθόριζε η πατρική εντολή.

•Αμαζόνα Ιππολύτη

Η γυναίκα που είναι συνδεδεμένη με το αρχέτυπο της Αμαζόνας θυσιάζει ένα μέρος του εαυτού της, για να αυξήσει τις «πολεμικές» της ικανότητες. Από μικρή θέλει να επαναστατήσει στις γονεΪκές παραινέσεις. Εάν τα αγόρια κάνουν κάτι και εκείνη δεν μπορεί «επειδή είναι κορίτσι» ουρλιάζει και διαμαρτύρεται. 

Είναι ανεξάρτητη, αδέσμευτη και αυτάρκης γι’ αυτό και οι συναισθηματικές συγκινήσεις δεν την αποσπούν από αυτό που θεωρεί σημαντικό για την ίδια. Ως αρχέτυπο εκφράζει την ανάγκη για αυτονομία. Καθώς μπορεί να θέτει στόχους και όρια δεν γίνεται εύκολα το θύμα των άλλων. Δεν επηρεάζεται από την επιθυμία της για κάποιον άντρα αλλά μάλλον υπάρχει ανεξάρτητα από αυτόν και ανήκει εξολοκλήρου στον εαυτό της. 

Ενεργεί ωθούμενη από την ανάγκη να ακολουθήσει τις προσωπικές της αξίες και ανοίγει μόνη της το δρόμο της χωρίς να περιμένει υποστήριξη ή έγκριση από τους άλλους. Ένα κομμάτι του εαυτού της παραμένει αγνό και άμωμο γιατί δεν το αποκαλύπτει, το κρατά ιερό και απαραβίαστο. Χαίρεται τη σωματική αντοχή της και απολαμβάνει τη διαύγεια του μυαλού της. 

Οποιονδήποτε στόχο κι αν βάλει θα ωθήσει τον εαυτό της στα άκρα. Θεωρεί το σεξ ένα αναζωογονητικό σπορ παρά ένα παράγοντα σχέσης ή δέσμευσης. Με ενεργοποιημένο το αρχέτυπο της Αμαζόνας μια γυναίκα νιώθει ισχυρή όταν πρόκειται να αγωνιστεί για τους σκοπούς και τις αρχές της και όταν βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση, για εκείνη το γυμνασμένο σώμα είναι σημαντικό. 

Σαν μεγάλη αδελφή προσφέρει τη βοήθειά της όπου και όποτε της ζητηθεί και θεωρεί πολύ σημαντική τη φιλία με άλλες γυναίκες και τη συμμετοχή της σε ομάδες, ιδίως όταν στηρίζουν αδύναμους.

•Αντιγόνη

Η Αντιγόνη που γίνεται πρώτα η συνοδός του τυφλού πατέρα της Οιδίποδα και ύστερα προκειμένου να θάψει τον αδελφό της τον Πολυνείκη παραβιάζει την εντολή της πολιτείας και καταδικάζεται σε θάνατο αντιπροσωπεύει το αρχέτυπο της γυναίκας που υπακούει στους εσωτερικούς της ηθικούς νόμους θυσιάζοντας όλες τις προσωπικές της ανάγκες. 

Είναι εκείνη που δεν παντρεύεται, δεν κάνει δική της οικογένεια αλλά αφοσιώνεται στην πατρική για να υπηρετεί τους γονείς, τα αδέλφια, τα ανίψια. Έχει μια πολύ ισχυρή αίσθηση χρέους και είναι πρόθυμη να το εκπληρώσει. Πίσω από αυτό το αρχέτυπο όμως συχνά κρύβεται ο φόβος να γίνει σύζυγος και μητέρα. Από αυτή την άποψη είναι το σύμβολο της αυταπάρνησης αλλά και της παραίτησης από τις προσωπικές χαρές αφού επωμίζεται εξ ολοκλήρου το φορτίο της οικογένειας φθάνοντας στο σημείο της πλήρους αυτοθυσίας.

•Πηνελόπη

Το αρχέτυπο εκφράζεται στη γυναίκα που είναι απόλυτα αφοσιωμένη στον σύντροφό της. Μπορεί να παραμένει η αιώνια αρραβωνιαστικιά ή η πιστή γυναίκα του συχνά απόντα συζύγου. Όταν δεθεί με έναν άντρα αποφεύγει όλους τους υπόλοιπους, δεν φλερτάρει και επιδιώκει να μην τους προκαλεί με την εμφάνισή της. Αν δεν είναι ο σύντροφος της παρών περιορίζει τη θηλυκότητά της προς όφελος της πνευματικότητας κι έχει την τάση να αποσύρεται αναζητώντας την απόλυτη ηρεμία την οποία βρίσκει πιο εύκολα στην απομόνωση. 

Έχει μέσα της ένα στοιχείο μοναχής και εκφράζεται με έναν ήρεμο και καθόλου ενοχλητικό τρόπο δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και ήρεμης τάξης. Της ταιριάζει η παλιομοδίτικη ιδέα της «καλής συζύγου». Ο σύζυγος εκτιμά ότι δεν είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με τα του οίκου γιατί εκείνη φροντίζει να επιστρέφει πάντα σε ένα ζεστό, ήσυχο σπιτικό μετά τις εξορμήσεις του στον κόσμο κι εκείνη είναι πάντα εκεί. 

Όμως, αν και φαίνεται υποταγμένη στο ρόλο της κατά βάθος έχει μια εσωτερική αυτονομία, πάντα είχε. Το αρχέτυπο της παρέχει την ικανότητα για δεσμό, για νομιμότητα και πίστη, ενώ δίνει τεράστια αντοχή στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που προκύπτουν εξαιτίας της κακής συμπεριφοράς του συντρόφου / συζύγου. Τελικά ισχυρότερη από οποιαδήποτε κακουχία μέσα στη σχέση αποδεικνύεται η ανάγκη της γυναίκας που είναι συντονισμένη με το αρχέτυπο της Πηνελόπης να παραμένει ακλόνητη στο ρόλο της επίσημης συντρόφου ή της συζύγου.